Δεκαέξι διηγήματα για την απώλεια. Δεκαέξι γυναίκες γίνονται αφηγηματικοί πομποί ιστοριών, που άλλες ουρλιάζουν κι άλλες ψιθυρίζουν αβάσταχτες απώλειες. Απώλειες που γεννά ο θάνατος με τον αβάσταχτο αποχωρισμό, αλλά και απώλειες που κουρνιάζουν στα σπλάχνα και απομυζούν την ψυχή μέχρι να την στεγνώσουν.

Μια κούκλα και μια χούφτα καραμέλες βουτύρου προσπαθούν να γιατρέψουν ένα παιδικό τραύμα, ένα καράβι από μαξιλάρια κάνει ταξίδι για να συναντήσει στα όνειρά του ένα παιδί τη νεκρή μητέρα του, ένας καμβάς με μπλε χρώμα και η φθαρμένη μνήμη ενός πατέρα, μια κατσαρόλα με χιόνι είναι το μόνο γεύμα που μπορεί να προσφέρει ένας άνδρας στην οικογένειά του, μια ανθισμένη αυλή κι ένας αποχαιρετισμός. Πράσινο σαπούνι κι ένας τάφος, ένα στρώμα και μια χαμένη ζωή...

Ιστορίες για τον θάνατο, τη φθαρτότητα, την κακοποίηση, την αυτοθυσία, τα χαμένα όνειρα, τις χαμένες πατρίδες, την ελπίδα, την αγάπη, την ύπαρξη. Χαρακτήρες αναμετρώνται με τους φόβους τους, δαμάζουν τις μνήμες τους, αγκαλιάζουν τα τραύματά τους. Αναζητούν τρόπους να αντιμετωπίσουν τον πόνο τους, δίνουν αγώνες αέναους να συμβιβαστούν με την απώλεια και να επαναπροσδιοριστούν.