«Και οι δύο έμειναν έκπληκτοι. Χοντρές μπούκλες έπεφταν στα πλάγια του προσώπου της δεσποινίδας Μπάρετ• μεγάλα ζωηρά μάτια έλαμπαν ένα μεγάλο στόμα χαμογελούσε. Χοντρά αυτιά κρέμονταν στα πλάγια του προσώπου του Φλας• και τα δικά του μάτια ήταν μεγάλα και ζωηρά: το στόμα του ήταν πλατύ. Υπήρχε κάποια ομοιότητα μεταξύ τους. Καθώς κοιτάζονταν, ο κάθε ένας ένιωθε: Να ΄μαι εγώ - και αμέσως μετά ένιωθε: Μα πόσο διαφορετικός! Το δικό της ήταν το ωχρό κουρασμένο πρόσωπο μιας ανάπηρης, αποκομμένης από τον αέρα, το φως, την ελευθερία. Το δικό του ήταν το ζεστό κοκκινωπό πρόσωπο ενός μικρού ζώου• ένστικτο, συν υγεία και ενεργητικότητα. Όντας η μέρα με τη νύχτα, καμωμένοι ωστόσο στο ίδιο καλούπι, λες και ο ένας να συμπλήρωνε αυτό που βρισκόταν σε νάρκη στον άλλον; Εκείνη, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι... όλα αυτά• κι εκείνος - Μπα, όχι. Ανάμεσά τους ανοιγόταν το πιο πλατύ χάσμα που μπορεί να χωρίσει μιαν ύπαρξη από μιαν άλλη. Εκείνη μιλούσε. Αυτός ήταν άλαλος. Ήταν γυναίκα• εκείνος σκύλος. Τόσο στενά ενωμένοι, τόσο απέραντα χωρισμένοι, ατένιζαν ο ένας τον άλλον».

Μια φανταστική βιογραφία γεμάτη τρυφερότητα, η οποία αντικατοπτρίζει με λεπτότητα τη συγκινητική σχέση της δεσποινίδας Μπάρετ και του Φλας, του νεαρού κόκερ σπάνιελ της. Μεταξύ τους δημιουργείται ένας σιωπηλός διάλογος, χωρίς λόγια, που χαρακτηρίζεται από χειρονομίες και στοργικά βλέμματα.