Και μια φορά τουλάχιστον στ΄ αυτιά του ήχησε ένα κάλεσμα πιο επιτακτικό• το κυνηγετικό κέρας ξύπνησε βαθύτερα ένστικτα, κλήτευσε πιο άγρια, πιο ισχυρά πάθη που ξεπέρασαν τη μνήμη κι εξάλειψαν το χορτάρι, τα δέντρα, τους λαγούς, τα κουνέλια, τις αλεπούδες σε μια ξέφρενη κραυγή έκστασης. Ο δαυλός του έρωτα έλαμψε στα μάτια του άκουσε το κέρας της Αφροδίτης. Προτού καλά καλά δρασκελίσει το κατώφλι της εφηβείας του, ο Φλας είχε γίνει πατέρας».

Γιατί στο καλό θα πρέπει να υπάρχει μια αόρατη γραμμή, ένα απροσπέλαστο σύνορο που να χωρίζει τα λογοτεχνήματα σε ευκολοδιάβαστα, ή εύπεπτα, ή ευπώλητα, ή δημοφιλή, ή λαϊκά και σε δυσνόητα, ή δύσπεπτα, ή ευυπόληπτα, ή έντεχνα, ή αξιόλογα: Αβυσσος η ψυχή του αναγνώστη, η οπτική του κριτικού, αλλά και η γνώμη του ίδιου του συγγραφέα.... Στο κάτω κάτω της γραφής, οι περισσότεροι από εμάς τους κοινούς θνητούς θα διαβάσουμε το "Φλας" σχεδόν μονορούφι, και θα το θεωρήσουμε απολαυστικό και ασυνήθιστο. Ενδεχομένως μάλιστα και κάποιοι να το εντάξουμε -ως παράταιρο ίσως κομμάτι;- στον λογοτεχνικό κανόνα της Βιρτζίνια Γουλφ. Και τελικά μάλλον θα συμφωνήσουμε και με τον κριτικό του Times Literary Supplement που χαρακτήρισε στα 1967 το "Φλας" «ένα θρίαμβο δημιουργικής φαντασίας κι ένα μικρό κωμικό αριστούργημα»