Ο Πέτρος, ύστερα από ένα απρόοπτο περιστατικό, ανατρέχει στο παρελθόν του, νοηματοδοτώντας το στο παρόν, όπως αυτό βρίσκεται στοιβαγμένο στη μνήμη του.

Έτσι ανακαλύπτει την αξία και το βάθος των γεγονότων που έζησε, αλλά και τον δρόμο που ακολούθησε ενώνοντας τους κρίκους της αλυσίδας που τον οδηγούσε στην αυτοπραγμάτωση.

Στη δύσκολη πορεία του γνωρίζει τον Χρήστο, ένα δυνατό στήριγμα, ένα σύμμαχο και οδηγό.

Ο Χρήστος, μία μορφή -θεϊκή και γήινη- συμβολίζει την αναγεννητική δύναμη του χρόνου, τη βιωματική εμπειρία ενός καινούργιου χρόνου στον χρόνο, την υπέρβαση του ψυχικού σφίξιμου του θανάτου, μέσα από την ανάσταση που σημασιοδοτεί το έσχατο γεγονός στο παρόν.