Το 692 μ.Χ., εν μέσω κοινωνικής και πολεμικής κρίσης, διεξάγεται μια ιδιότυπη Οικουμενική Σύνοδος στην πρωτεύουσα της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Ένας θίασος περιπλανιέται στις αχανείς εκτάσεις της χώρας, λατρεύοντας ως ίδιο πρόσωπο τον Χριστό και τον Διόνυσο. Η άμπελος, το κρασί που είναι το αίμα τους, η ανάστασή τους, ο κοινοτισμός που πρεσβεύουν δοξολογούνται ως μια κοινή θεολογία της ζωής και της φύσης. Οι θιασώτες, άλλοτε ως χορός σατύρων κι άλλοτε ως ιεραπόστολοι, ψάλλουν εύθυμες ιστορίες για τη γονιμότητα, γιορτάζουν τις συλλογικότητες, καταγγέλλουν την κοινωνική ανισότητα.

Κατά την ολοκλήρωση της Συνόδου, ένας εσωστρεφής μοναχός, με έντονο παρελθόν στην καταπολέμηση αιρέσεων, καλείται στην Κωνσταντινούπολη. Αναλαμβάνοντας μια ιερή αποστολή συμβολικού χαρακτήρα, παρασέρνεται σε μια περιπετειώδη εξερεύνηση της φύσης της Αλήθειας και του ανθρώπινου χρέους, ενώ την ίδια στιγμή παλεύει με τις αναμνήσεις και τις φωνές που τον περιτριγυρίζουν. Μέσα στις κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις και ταραχές στο μεταίχμιο δύο εποχών, διαχρονικές ιδέες όπως η κοινωνική συνοχή, η ατομική ευθύνη και η συλλογική ταυτότητα, τα ιερά σημαινόμενα, η αντίληψη του σώματος και τα όρια της εξουσίας γίνονται πεδίο μαχών ανάμεσα σε ανθρώπους και σε θεσμούς. Η ιστορία εξελίσσεται μέσα από αντιθέσεις - πολιτισμικές, φιλοσοφικές, κοινωνικές κι αισθητικές - που συναντιούνται.

Έτσι, σαν σε λαϊκό πανηγύρι, ο Ηράκλειτος συνδιαλέγεται με τα δημοτικά τραγούδια, το "Όνομα του Ρόδου" του Έκο με τις "Βάκχες του Ευριπίδη", τα Ευαγγέλια με το γκροτέσκο. Τελικά, η αντιπαράθεση και η σύγκρουση δύο διαφορετικών κοσμοθεωριών θα συμπλεχθούν σαν μελετημένη, μυσταγωγική προσευχή βυζαντινών ψαλμωδών και σαν αρχαία ελληνική τραγωδία.