Μια φραουλίτσα, μμμ, πολύ παραπονιάρα,
αγέλαστη, ξινούτσικη, αλλά και πεισματάρα,
κοκκίνιζε μονάχα απ’ το κακό της
κι απ’ τον μεγάλο τον θυμό της.
Της μανούλας της η αγκαλιά,
που ήταν πάντα ανοιχτή μα και “βαθιά”,
δεν έπαυε στιγμή να της θυμίζει,
πως η μαμά της είναι πάντα εκεί να τη στηρίζει!
Το Ανεστάκι, το επίμονο το σκουληκάκι μας,
η μελισσούλα μα και το ακούραστο το μυρμηγκάκι μας,
κατάφεραν να τη “ζεστάνουν”
και τη ζωή της να γλυκάνουν!
Και κόκκινη, ολοκόκκινη, παιδιά,
μοίραζε αγάπη με τη γεύση της -τώρα πια τη γλυκιά-
μα και με τα κουκουτσάκια της τα γόνιμα,
τα παραγωγικά!