Ο Σέργιος την παρατηρούσε από πίσω είχε ίσιο το κορμί της, ελαφρά γειρτό εμπρός το ραδινό λαιμό και τα πόδια σταυρωμένα, οκλαδόν. Η ακινησία της, σαν εκείνη των μπηγμένων στο βυθό του κόλπου υψηλών θαλασσόβραχων, που μοιάζανε με γαλατικά μενίρ, του ’φερνε νύστα, αλλά κατέβαλλε προσπάθεια να μην αποκοιμηθεί. Του προκαλούσε εντύπωση η απόλυτη αταραξία της.

Κάποια στιγμή, το σώμα της Θάλειας άρχισε να ταλαντεύεται ρυθμικά, πέρα δώθε -ενώ οι γλουτοί λικνίζονταν αδιόρατα–, θαρρείς και προσπαθούσε ν’ ανυψωθεί. Κι εντελώς ξαφνικά, έκλινε στο πλάι κι έπεσε μονοκόμματη στην άμμο.

Ο Σέργιος πλησίασε ανήσυχος, μα άκουσε την ήρεμη αναπνοή της και δεν επιχείρησε να την ξυπνήσει. Τη σκέπασε μ’ ένα σεντόνι, ενώ ο ίδιος παρέμεινε ξάγρυπνος ως το πρωί, ν’ ακούει το ατέλειωτο βουητό της θάλασσας και την υπερκόσμια μουσική των άστρων, έχοντας αντιληφθεί ότι η Θάλεια δεν ήταν ένα άκαρδο και κακομαθημένο κορίτσι, αλλά ένα κορίτσι που χαιρόταν περισσότερο τις πνευματικές από τις σαρκικές ηδονές.