Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΟΥ

O Κώστας Παπαϊωάννου θητεύει στο ιερό κοσμικό και ιερό θεσμικό «επανίστασθαι» του Εφέσιου, εάν αναλογιστούμε την υπομονή και την επιμονή με τις οποίες αντικρίζει και επιθεωρεί τις αναρίθμητες συνάφειες και συνέχειες που διακρίνουν τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και την νεώτερη δυτική ιστορία, στο «εδώ» και το «νυν» του κοσμοιστορικού ρήγματος. Στις σκέψεις του, οι δύο επάλληλα διάδοχες Ευρωπαϊκές Αναγεννήσεις αποτελούν εκφάνσεις και εκπτύξεις μίας και της αυτής «επιστροφής» του πρώιμου και όψιμου ιστορικού άγους της «νεωτερότητας» στην «κλασική» αρχικά και την «τραγική» τελικά «αρχαιότητα» ενός προηγηθέντος «αρχαϊκού» και ενός επακόλουθου «κλασικού» αιώνα για την συνάφεια και συνέχεια των οποίων ελάχιστα ίσως καθίστανται προσιτά στην νεώτερη αντίληψη και τις επιστημικές επιδόσεις της. Υπό την αίρεση της ημιτελούς γνώσης ή της ολοτελούς άγνοιας, η «τελειότητα του μορφαίου» και η «τραγικότητα του μοιραίου» καθίστανται τελεστές μιας μανιχαϊστικής φαντασίωσης που βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία σύνθεσης του αντιφορικού θεωρήματος που ίσως απαρέγκλιτα διέπει την «τέχνη του όμορφου» κατενάντια στο «δράμα του τραγικού». Υπό αυτή την αντιφορική διάσταση των επιρρεπειών που ορίζουν εξ αδιαιρέτου το βιόστρωμα της ανθρώπειας δεινότητας, μια «αισθητική» περί κάλλους αντίληψη εξορκίζει την «επίφοβη διάσταση της έμβιας μοίρας» τόσο όσο μία «δραματική» περί θνήσεως κατανόηση υπονομεύει την «επίδοξη διάσταση της έν ζωης μορφής», με ό,τι αυτή η διπλή παρανόηση συνεπάγεται σε αυτό το οποίο αποκαλείται «συνείδηση».