Οι συμπεριφορές των ατόμων ποικίλλουν, σε ασύλληπτο βαθμό, και συνάδουν με τις αντίστοιχες ατομικές διαφορές τους, που αξιωματικά η ίδια η φύση ορίζει και που η όποια αγωγή συχνά δεν αμβλύνει και πολύ περισσότερο δεν «απαλείφει» κάτι όμως που αν συμβεί, ο άνθρωπος, ως σύνολο, θα εκπέσει στη στάθμη της αγέλης.

Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, οι ηθικές κρίσεις των ανθρώπων και επομένως οι συμπεριφορές τους, σε κάθε θέμα, ποικίλλουν σε απροσδιόριστο βαθμό. ’ρα ανάλογα θα μπορούσαν να είναι και τα «προσωπεία» της ηθικής. Επομένως καμία ηθική, αναλόγου κύρους, δεν μπορεί να ρυθμίσει τα του επίγειου βίου.

Σε ό,τι αφορά τη γνώση, όσο πιο δυσπρόσιτη είναι, τόσο πιο ελκυστική γίνεται, φαίνεται όμως να είναι και οριακή. Διότι από ένα σημείο και μετά ίσως εξελίσσεται και σε απρόσιτη, λόγω μιας αυστηρής τελεολογίας που πιθανόν υφίσταται «θεόθεν».

Όμως, όσο ο άνθρωπος ζει, ποτέ δεν θα παύσει να ασκεί το άθλημα της γνώσης, όσο κι αν το αποτέλεσμα της γνώσης τον απογοητεύει και τον αδικεί.

Έξω και πέραν από την εγκυρότητα των λογικών κρίσεων, που μπορεί κι αυτές να αποτελούν μια κοντόφθαλμη ενατένιση της αλήθειας, το τεράστιο εύρος των ηθικών κρίσεων, αλλά και το περιορισμένο βεληνεκές της ανθρώπινης σκέψης, δεν αποτελούν ασφαλή κριτήρια για την προσέγγιση ή και κατάκτηση της μιας και μοναδικής αλήθειας, σε κάθε περίπτωση.