Η σχέση του έργου με την ιστορία, καθώς και η ιστορική ακρίβεια με την οποία πραγματεύεται το υλικό του ο Μπρέχτ, είναι, πέρα από τους αναπόφευκτους αναχρονισμούς που επισημαίνονται στα σχόλια, πραγματικά υποδειγματική. Ο Γαλιλαίος απομυθοποιείται, και απομυθοποιείται συνειδητά με βάση αυτό που ο ίδιος λέει: “Αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες.”

Ρεαλιστής, διπλωμάτης, άνθρωπος της αυλής αλλά και της αγοράς, πιστός καθολικός, καλοφαγάς και βεβαίως επιστήμων. Την περίφημη φράση “κι όμως κινείται”, που ουδέποτε τόλμησε να ξεστομίσει ο Γαλιλαίος, ο Μπρεχτ δεν τη βάζει στο στόμα του. Η οσμή από την καμένη σάρκα του Μπρούνο βρισκόταν ακόμα στα ρουθούνια όλων των προοδευτικών διανοούμενων της εποχής, και πραγματικά τούς είχε παραδειγματίσει όπως φαίνεται. Η ταραγμένη εποχή του Μπαρόκ, στην οποία κάθε ετερότητα, αλλά και κάθε τι νέο, εμφανιζόταν ως απειλή εναντίον αυτού που βιωνόταν ως κοσμική αρμονία (στον μονόλογο του μικρόσωμου μοναχού αυτό εκφράζεται υποδειγματικά), καθόρισε τη στάση του Γαλιλαίου σε μια επικράτεια, όπου η Αγία Έδρα είχε τον πρώτο μα και τον τελευταίο λόγο. Ο Μπρεχτ μελέτησε πολύ καλά όλες τις δυνατές πηγές και μελέτες που μπορούσαν να περιέλθουν εις χείρας του, γι’ αυτό και η στάση των ιστορικών προσώπων που εμφανίζονται στο έργο αντιστοιχούν ως επί το πλείστον στην ιστορική αλήθεια.