Ο Ζαν Κοκτώ δεν παραδέχθηκε ποτέ την πατρότητα αυτού του βιβλίου. Στην δεκαετία του 1920, το να είσαι ομοφυλόφιλος, γόνος κάποιας καλής, όπως θα λέγαμε, οικογένειας, ήταν δύσκολο. Σήμερα, στην εποχή μας, η ιστορία ενός ομοφυλόφιλου, είναι πια η ιστορία ενός κοινού ανθρώπου που φτιάχνει τη ζωή του με τον τρόπο που θέλει αυτός! Πολλές φορές αδιαφορώντας εντελώς για το τί λέει ο κόσμος. Η αφήγηση της ζωής του, με ύφος σκληρό και συνάμα ποιητικό, που τα λέει όλα, χωρίς να τα λέει. Περιγράφει ανθρώπινα μέλη, χωρίς να μεταχειρίζεται καμιά χυδαία έκφραση. Μιλάει για ερωτικές πράξεις χωρίς να τις κατονομάζει. Περνάει από το πεζοδρόμιο στο θεό, με θαυμαστό τρόπο! και να υπογράφει ΑΝΩΝΥΜΟΣ.

Από το 1928, το ΛΕΥΚΟ ΒΙΒΛΙΟ, γαλούχησε γενεές ομοφυλόφιλων, ένθερμων, κατά τα άλλα, υποστηρικτών του συγγραφέα των "Τρομερών Παιδιών", που πέθανε το 1963, έκανε μια μισολαθραία καριέρα, καλυμμένο κάτω από μια ανωνυμία.

Μα σημασία πάνω απ΄ όλα έχει το ίδιο το ΛΕΥΚΟ ΒΙΒΛΙΟ, το περιεχόμενό του, τόσο μεστό, τόσο αληθινό, τόσο τραγικά ερεθιστικό σε μερικά κεφάλαια, ή σπαραχτικά τραγικό σε κάποια άλλα.