Η Παλαιστίνη πλασμένη από την αρχή με λέξεις, αυτή είναι η ποίηση του Μαχμούντ Νταρουίς. Η ατομική του ιστορία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το συλλογικό πεπρωμένο κι ένας ολόκληρος λαός αναγνωρίζει τον εαυτό του στη φωνή του ποιητή. Πλην όμως, ο Νταρουίς είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα αυτό, ένας σπουδαίος ποιητής, κι ύστερα Παλαιστίνιος, κι ύστερα Αραβας, κι ύστερα όνομα, καταγωγή, ρίζα. Και συλλογίζεται πόσο χωρίς ταυτότητα, χωρίς πατρίδα και χωρίς οικογένεια είναι η αυθεντική ελευθερία μας και πόσο θαυμαστά η ψυχή μας μπορεί κι αντικρίζει όσα ο νους με πείσμα φυλακίζει. Και νιώθει ο Νταρουίς πόσο ο θάνατος του άλλου είναι ο δικός μας θάνατος, πόσο μόνοι είμαστε όταν νομίζουμε ότι έχουμε συμμάχους και αντιπάλους. Και παρατηρεί πόσο σημαντικότερη από τα έργα μας, τις αγωνίες μας, τους φόβους μας και τους πολέμους μας είναι η ομορφιά της φύσης, πόση ατόφια ζωή σπαταλάμε για μια νίκη και μια ήττα, ενόσω η πλάση κι ο κόσμος γύρω μας πεθαίνουν κι ανασταίνονται δίχως σταματημό, δίχως τέλος. Και καταλήγει ο Νταρουίς πόσο πιο μεγάλος από το μίσος είναι ο έρωτας. Για τον ίδιο, τόπος και ποίηση γίναν ένα. Πατρίδα κι εξορία γίναν ένα. Ο ξένος, ο εχθρός και ο εαυτός ένα. Η εκτεταμένη ανθολογία με τον τίτλο Δεν μου ανήκω παρουσιάζει τον κορυφαίο σύγχρονο ποιητή της Παλαιστίνης σε όλο το καλλιτεχνικό, πνευματικό, ανθρωπιστικό εύρος του.