Το Αφήγημα "Σταυροί στο ακροθαλάσσι" έχει διαλογική μορφή και στηρίζεται σε συζητήσεις που διαμείφθηκαν το 1975 ανάμεσα στον συγγραφέα και στη γιαγιά του με κεντρικό άξονα αναφοράς το θάνατο από νάρκη του γιου της και θείου του το 1945.
Η γιαγιά Ελπινίκη, δυναμική πρεσβεύτρια των θρακιώτικων παραδόσεων, εύστροφη και δίκαιη, με ιδιάζουσα δραματική και σατιρική θυμοσοφική διάθεση, μας διδάσκει με το απόσταγμα της πείρας της «τον πόνο των ανθρώπων και των πραγμάτων», ενώ παράλληλα εκφράζει επιτομικά το ύφος και το ήθος των αχάλαστων Ρωμιών προσφύγων πρώτης γενιάς.