Ίσως δεν ονειρεύτηκες το κιόσκι των χαρίτων
με τα πλοκάμια του κισσού ζωσμένο ολογυράθε
κισσό κι αγράμπελη άφθονα να κρέμαντ΄ απ΄ τα πλάγια
και κάποια φίδια ακίνδυνα πλεγμένα αλυσίδες
σ΄ ολόγυμνα τα σώματα ανάλαφρων παρθένων
που ησυχάζουν ενωρίς που τριγυρνούν τη νύχτα
πανέμορφα, γλυκύτατα, με συνοδεία τις μούσες
που πέφτουνε στη θάλασσα σα χαρωπές νυφίτσες...
Παρθένες νεανίζουσες με βλέφαρα ελαφρά
μ΄ αγαλματένια τα κορμιά, με αρμονικά τα στήθια
με περιδέραια χρυσά, με λούλουδα στις χαίτες
που με θωρούν από μακριά χωρίς να πλησιάζουν.
Μόνο μου στέλνουν κάποτε κάποια γλυκιά παιδούλα
-δούλη είν΄ της Ναυσικάς, της Θάλειας, της Κλειώς-
μ΄ ένα κανάτι από κρασί που ρέει την εσπέρα
κι ένα κροντήρι στα πλευρά πιασμένο απ΄ τον αγκώνα.