ΕΝΑ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΤΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Πώς θα ήταν αν τη οικογένεια δεν αποτελούσε το μόνο μέρος που κάποιο άτομο θα ήλπιζε να αισθάνεται ασφάλεια, αγάπη, φροντίδα και αποδοχή;
Θα μπορούσαμε άραγε να κάνουμε κάτι καλύτερο από την οικογένεια;

Οφείλουμε να συζητήσουμε (περισσότερο) για την οικογένεια. Για όσα άτομα είναι τυχερά, η οικογένεια μπορεί να είναι γεμάτη αγάπη και φροντίδα, αλλά για πολλά είναι εστία δεινών: από εγκατάλειψη και αμέλεια, μέχρι κακοποίηση και βία. Πουθενά αλλού δεν διατρέχουμε τόσο υψηλό κίνδυνο κακοποίησης όσο εντός της οικογένειας.

Ακόμα και στις υποτιθέμενες ευτυχισμένες οικογένειες η απλήρωτη, μη αναγνωρισμένη εργασία που χρειάζεται για την ανατροφή των παιδιών και τη φροντίδα του ενός για το άλλο είναι ατελείωτη και εξοντωτική. Θα μπορούσε όμως να είναι διαφορετικά: σε αυτό το επιτακτικά επίκαιρο πολεμικό κείμενο, η εξέχουσα φεμινίστρια κριτικός Sophie Lewis επιχειρηματολογεί υπέρ της κατάργησης της οικογένειας.

Το "Να καταργήσουμε την οικογένεια" παρακολουθεί την ιστορία των αιτημάτων του κινήματος κατάργησης της οικογένειας ξεκινώντας από τον δέκατο ένατο αιώνα με τον ουτοπιστή σοσιαλιστή Charles Fourier και τη ριζοσπαστική θεωρία του γύρω από το σεξ, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και τη Ρωσίδα καταργήτρια της οικογένειας των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα Αλεξάντρα Κολοντάι. Στρέφοντας την προσοχή της στη δεκαετία του 1960, η Lewis μας υπενθυμίζει την αντι-οικογενειακή πολιτική των ριζοσπαστριών φεμινιστριών όπως η Shulamith Firestone και του κινήματος απελευθέρωσης των γκέι, μια παράδοση την προέλευση της οποίας εντοπίζει στους κουίρ μαρξιστές που εισήγαγαν την κατάργηση της οικογένειας στον εικοστό πρώτο αιώνα. Το συναρπαστικό αυτό δοκίμιο εξετάζει τον ιστορικό πανικό που προκάλεσαν στη δεξιά οι Μαύρες οικογένειες καθώς και τη βίαιη επιβολή της οικογένειας στις αυτόχθονες κοινότητες ενόσω τονίζει: μόνο αν σκεφτούμε πέρα από την οικογένεια μπορούμε να ξεκινήσουμε να φανταζόμαστε τι μπορεί να ακολουθήσει μετά από αυτή.