Δύο πολυκαιρισμένα χαρτόκουτα, τα τελευταία που κατέβηκαν από το έκτο πατάρι του σπιτιού του. Έκρυβαν πράγματα μεγάλης συναισθηματικής αξίας. Χειρόγραφα με τον ιδιαίτερο γραφικό χαρακτήρα του πατέρα μου, σημειώματα, στρατιωτικά ημερολόγια από τον πόλεμο του ‘40 και κάτω κάτω αναμνήσεις από τη ζωή του αποτυπωμένες στο χαρτί. Τα μπλοκάκια και τα τετράδια στο εξώφυλλο είχαν την ένδειξη “Ημερολόγιον”. Η έκπληξη μεγάλη, η περιέργεια τεράστια.

“Ξεκίνησα από τα βάθη του Πόντου. Θύμα των διωγμών από τους νεότουρκους στα πρώιμα παιδικά μου χρόνια. Επέζησα από τις πορείες εξόντωσης μαζί με την μητέρα και την αδελφή μου. Ο πατέρας μου ήταν μακρινή ανάμνηση, είχε περάσει στη Ρωσία όταν λιποτάκτησε από τον τουρκικό στρατό. Δεν τον ξαναείδα. Κυνηγημένος, νηστικός και εξουθενωμένος, βρέθηκα σε ορφανοτροφείο στην Καισάρεια και από εκεί στην Ελλάδα. Κατάφερα ένα μεγάλο μου όνειρο, έγινα δάσκαλος. Υπηρέτησα την στρατιωτική μου θητεία ως έφεδρος αξιωματικός. Στον πόλεμο του ‘40 πολέμησα στην πρώτη γραμμή και έμεινα τμήμα θυσίας όταν αποφασίστηκε η υποχώρηση… οι περιπέτειες της ζωής μου δεν είχαν τελειωμό”.

Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, όπως τα έγραψε ο ίδιος. Τι είχε γράψει αλλά δεν είχε πει; Γιατί δεν μιλούσε για τη ζωή του; Όταν τον ρώτησα η απάντησή του ήταν ξερή και κοφτή “Γιατί δεν θέλω να τη θυμάμαι”. Εκείνος έγραψε πολλά, εγώ ως εκεί που άντεξα.