Η Δάφνη είναι ριγέ. Δεν είναι αυτό όμως το περίεργο. Αλλωστε, ζει στη χώρα των Ριγέ. Περίεργο είναι αυτό που συμβαίνει στις ρίγες της όταν μιλά ή τραγουδά. Ένα πρωτοφανές στα χρονικά των Ριγέ χαρακτηριστικό που την καθιστά ανεπιθύμητη.

Ο Μιτς είναι και αυτός ριγέ. Είναι επίσης ο παππούς της. Και, σε αντίθεση με την εγγονή του, δεν υπάρχει τίποτε μη κανονικό στην εμφάνισή του. Δεν ισχύει το ίδιο για τη συμπεριφορά του όμως: εκκεντρικός, αντι-Ριγέ, αντικοινωνικός. Απέναντι σε όλους και σε όλες, εκτός από την εγγονή του. Μαζί της είναι πάντοτε τρυφερός, προστατευτικός και αστείος. Και το καλύβι του είναι ο μοναδικός χώρος όπου η Δάφνη νιώθει ασφαλής να είναι ο εαυτός της.

Ανάμεσα σε πολυάριθμες τοστιέρες, σχάρες, διαβάσεις πεζών, μέλισσες, ζέβρες και τίγρεις, και πίσω από ένα πελώριο πέτρινο τείχος, η Δάφνη θα προσπαθήσει, με την προτροπή του παππού της, να φύγει, ελπίζοντας πως ό,τι φαντάζεται ότι υπάρχει έξω από εκείνο το τείχος μπορεί και να είναι αληθινό.

Αλήθεια όμως, πώς μπορεί ένα μικρό κορίτσι με μοναδικό σύνεργο ένα ψαλιδάκι να ξεπεράσει ένα πέτρινο τείχος;

Μια ιστορία για τη μη αποδοχή και τη μοναξιά, και για τις ενίοτε αναπόφευκτες, γενναίες αποφάσεις φυγής προς άγνωστους προορισμούς.
Μια ιστορία για τη φαντασία ως κύριο μέσο ανθεκτικότητας απέναντι στην πραγματικότητα.
Μια ιστορία για ανυπέρβλητα(;) εμπόδια.
Με ρίγες, πολλές ρίγες.