Ακολουθώντας το γκολντονικό δίπολο: κόσμος/θέατρο, η παρούσα μελέτη διαρθρώνεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο, που φέρει τον τίτλο «Ο τόπος», γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί διαχρονικά, ο χώρος της Νέας Ιωνίας στην ιστορική και κοινωνική διάστασή του. Στο δεύτερο, που τιτλοφορείται «Το θέατρο», αναζητούνται τα ίχνη της παρουσίας θεατρικών σχημάτων στη Νέα Ιωνία, από την ίδρυσή της το 1923 μέχρι και τις μέρες μας, γίνεται λόγος για την ερασιτεχνική προϊστορία του χώρου και παρουσιάζεται εκτενώς το Θέατρο Νέας Ιωνίας, που ιδρύθηκε από τον Γιώργο Μιχαηλίδη και τους συνεργάτες του το 1965, όταν κορυφωνόταν η πολιτιστική άνοιξη της δεκαετίας του ΄60, για να διακόψει τη λειτουργία του στις 21 Απριλίου 1967, την ημέρα του στρατιωτικού πραξικοπήματος.

Στο πλαίσιο αυτό, παρουσιάζονται αναλυτικά οι συχνά επίπονες διεργασίες που οδήγησαν στη δημιουργία εκ του μηδενός ενός θεατρικού χώρου κι ενός θιάσου σε έναν απομακρυσμένο, τότε, συνοικισμό, στην περιφέρεια του θεατρικού κέντρου της Αθήνας, οι παραστάσεις που παρουσιάστηκαν και η πρόσληψή τους από την κριτική και τον τύπο, οι σχέσεις του θεάτρου με τη δημοτική αρχή και την κοινωνία της Νέας Ιωνίας, αλλά και οι προσπάθειες της ΕΔΑ για την ποδηγέτηση της προσπάθειας, όπως καταγράφονται σε ανέκδοτα μέχρι σήμερα τεκμήρια που παρουσιάζονται.

Τέλος, στις σελίδες του περιλαμβάνεται και μια εκτενής συνέντευξη του Γιώργου Μιχαηλίδη (1938-2018), καθώς, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, «παρά την όποια υποστήριξη του δημοτικού παράγοντα και την παρουσία σημαντικού ανθρώπινου δυναμικού, το Θέατρο Νέας Ιωνίας είναι δημιούργημα και προσωπική ιστορία του Γιώργου Μιχαηλίδη».