Μια λησμονημένη γλώσσα, τα καραμανλίδικα -τουρκικά γραμμένα με ελληνική γραφή-, που χάθηκε μέσα στις ρωγμές της ιστορίας γίνεται εργαλείο στα χέρια του Μεχμέτ Γιασίν για να χτίσει την ιστορία του. Μια ιστορία της Κύπρου μέσα από τα μάτια του συγγραφέα αλλά και του μυθιστορηματικού του χαρακτήρα, του αφηγητή και του αφηγούμενου, όπου ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, σπάζοντας κατά κάποιο τρόπο τον τέταρτο τοίχο, γράφει ένα μυθιστόρημα για τον συγγραφέα του. Το προσωπικό τραύμα του συγγραφέα είναι το «υπόγειο ρεύμα» που διατρέχει το κείμενο, το αίσθημα του μη ανήκειν, το κενό της χαμένης μητρικής γλώσσας, το καθεστώς του ανιθαγενούς, του πολίτη μιας χώρας διαιρεμένης που η μισή βρίσκεται ακόμη υπό κατοχή. Ένα βαθιά αντιμιλιταριστικό μυθιστόρημα.