Διαβάζοντας ποίηση ο αναγνώστης εισέρχεται σε έναν κόσμο έγχρωμο, σε έναν κόσμο όπου το χρώμα, λιγότερο ή περισσότερο, πιο έντονο ή πιο άτονο, "στιγματίζει" το περιβάλλον - άλλωστε τίποτα στη φύση δεν είναι άχρωμο. Ο επαρκής αναγνώστης καταδύεται στον πολύχρωμο βυθό, περιπλανιέται σε εικονοποιημένες σκέψεις και αναδύεται συναισθηματικά εμπλουτισμένος, αφού το χρώμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το συναίσθημα. Στην παρούσα μελέτη αποκαλύπτεται η ποιητική των χρωμάτων στα ποιήματα χάικου που εμπεριέχονται στα τρία έργα του Ηλία Κεφάλα "Το έρημο λυκόφως", "Σιωπητήριο χιονιού" και "Τα χάικου των αιώνιων εποχών".

Καταγράφονται εδώ χρωματικά ονόματα και ρηματικοί τύποι, που εκχέουν χρώμα, και αναλύονται οι σημασιοσυντακτικές δομές τους. Τα επίθετα, κυρίως χρωματικοί δείκτες, μελετώνται σημασιολογικά, μορφολογικά και στις συνάψεις τους με ουσιαστικά και ερευνάται η εικονοποιητική τους δύναμη. Παράλληλα, προσεγγίζονται σημασιοσυντακτικά τα ουσιαστικά, έμμεσοι χρωματικοί όροι, με αντικείμενα αναφοράς ανήκοντα σε άλλα θεματικά πεδία, των οποίων η συνεισφορά στον χρωματισμό της εικόνας έγκειται στο φυσικό/τυπικό χρώμα του αντικειμένου/σημαινομένου. Διαπιστώνεται η εικονοποιητική δύναμη των χρωματικών όρων που δημιουργούν έναν κόσμο έγχρωμο και όχι ασπρόμαυρο και εξωτερικεύουν συνάμα την ψυχική διάθεση του γράφοντος. Έτσι η θλίψη και η μελαγχολία συνάδει με σκούρα και μουντά χρώμα, ενώ η χαρά και η ευφροσύνη με λαμπερά και φωτεινά χρώματα. Γίνεται, επίσης, αντιληπτή η κυριαρχία των φυσικών χρωμάτων, εφόσον οι έμμεσοι χρωματικοί όροι είναι περισσότεροι από τους άμεσους. Αλλωστε στα χάικου ο ποιητής συλλαμβάνει και αιχμαλωτίζει το ακαριαίο συμβάν στη φύση. Αναμφίβολα οι χρωματικοί δείκτες είναι σημαντικοί στις τρεις συλλογές χάικου για την ποιητική τους δύναμη στην απεικόνιση και αισθητοποίηση ψυχικών καταστάσεων.