Μαυροντυμένες γυναίκες, ορφανά παιδιά, μνήμες απώλειας αγαπημένων που έρχονταν συνέχεια στις συζητήσεις, οι ίδιες ξανά και ξανά και ξανά. "Ζούσαμε" μέσω αυτών όλα εκείνα που οι μαυροφόρες δεν μπορούσαν να ξεχάσουν. Γεγονότα μαζικού θανάτου, θλιβερά, απάνθρωπα, πέρα από τις συναισθηματικές μας αντοχές. Εδώ που ήρθαμε, το μαύρο των ψυχών έδενε άρρηκτα με την ομίχλη και με το βαρύ γκρίζο τ΄ ουρανού. Εκατοντάδες οι αφηγημένοι θάνατοι, ανδρών, νέων παιδιών, γερόντων, κι όλοι μεμιάς... Δεν ήταν μπορετό να μη φανούν ως απειλή στον παιδικό μου ψυχισμό.

Αισθάνομαι το χρέος να μιλήσω εκ μέρους των παιδιών που μεγαλώσομε δίπλα στον μέγα θρήνο, που ακούγαμε τα μοιρολόγια τα μακρόσυρτα που περπατήσαμε και παίξαμε πλάι σε μνήματα κι αποκαΐδια. Που βλέπαμε τον λόφο-τάφο να ποτίζει θαμνολούλουδα με ξεραμένο αίμα μαρτύρων. Είναι αυτονόητο πως σακατεύτηκε η γενιά που πλήγηκε άμεσα απ΄ το έγκλημα. Δεν είχε χώρο για όνειρα, δεν είχε ορίζοντα με φως... Πού να απαγγιάσει πια η ελπίδα πού να φωλιάσει η όποια χίμαιρα; Φορτώνεσαι το στίγμα και το κουβαλάς. Το ίδιο στίγμα έχει μεταφορτωθεί σε εμάς, ως χρέος, ως καθήκον, ως απαντοχή και ως κατάρα. "Ουαί σ΄ αυτούς που μηχανεύονται πολέμους!"