«Οι γυναικείες μορφές που συναντούσα σ’ αυτά τα διαβάσματα ήταν όλες φυλακισμένες, απομονωμένες ή αγόμενες και φερόμενες από τη θέληση των ισχυρών. Αναγκαστικά ταυτιζόμουν με το άλλο φύλο μ’ εκείνον που δρούσε, εκείνον που οι τέσσερις τοίχοι ενός δωματίου ή ενός κελιού φαινόταν ότι δεν μπορούσαν να του κάνουν τίποτα. Σε ολόκληρη σχεδόν την αναγνωστική μου ζωή ήμουν άνδρας. Στην αρχή με τεράστια ευχαρίστηση και κατόπιν με κάποια δυσφορία, που αναμφίβολα οφειλόταν στην κούραση. Ενθουσιάστηκα όταν ανακάλυψα στη Δύναμη των πραγμάτων τον θυμό που είχε αισθανθεί η Σιμόν ντε Μπωβουάρ διαβάζοντας το Για ποιον χτυπά η καμπάνα. Παρά την αγάπη μου γι’ αυτό το μυθιστόρημα, αμέσως κατάλαβα την απέχθεια που αισθάνεται εκείνη για τη «συνενοχή που μας προτείνει ο Χέμινγουεϋ σε κάθε πτυχή της αφήγησής του», συνενοχή που «υπονοεί ότι έχουμε συνείδηση πως είμαστε, όπως εκείνος, άριοι, αρσενικοί, με χρήματα και ελεύθερο χρόνο, που δεν έχουμε ποτέ αισθανθεί διαφορετικά το σώμα μας παρά μόνο μέσα από το σεξ και τον θάνατο», πράγμα που αποκαλύπτει σε ποιον απευθύνεται όταν γράφει και τι είδους αναγνωστικό κοινό επιθυμεί».