Τα κείμενα του συλλογικού αυτού τόμου αναδεικνύουν τα διλήμματα και τους περιορισμούς που ανακύπτουν όταν το πεδίο της κοινωνικής έρευνας, ιδίως αυτό των έμφυλων ανισοτήτων, διαμεσολαβείται από τα καίριας σημασίας και αλληλένδετα ζητήματα της ακουστότητας, της αναπαράστασης, της αφήγησης, αλλά και της απήχησης και της δημόσιας λογοδοσίας. Στόχος των συγγραφέων είναι να προαγάγουν τον κριτικό ρόλο που μπορεί να επιτελέσει μια κριτική δημόσια ανθρωπολογία, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για διαχρονικά και κοινωνικά ευαίσθητα ζητήματα που αφορούν το πώς (ανα)παράγεται η ευαλωτότητα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, αλλά και η δομική βία και η βιοπολιτική εξουσία, όπως και οι θεσμικοί αποκλεισμοί και η καταπάτηση των δικαιωμάτων, τα προσωπικά και συλλογικά πολιτικά αδιέξοδα, οι κοινωνικές ανισότητες και οι πολλαπλές ενσαρκώσεις και σωματοποιήσεις της αίσθησης αδικίας που περιρρέει στην «ατμόσφαιρα» της καθημερινής ζωής και συμπαρασύρει το «πυκνό πεδίο» της έμφυλης βίας. Υπό αυτή την έννοια, μας παρακινούν να ξανα-φανταστούμε και να ξανα-προσδιορίσουμε τόσο τον «δημόσιο» χαρακτήρα της ερευνητικής μας παρέμβασης, δίνοντας έμφαση στον κριτικό ρόλο της θεωρίας και της εθνογραφίας, όσο και το ίδιο το «δημόσιο» πεδίο, ειδικά όταν αυτό διαμεσολαβείται από πολλαπλές μορφές και τάσεις βίαιης αποσιώπησης και αορατοποίησης των συνθηκών εκείνων που συνεχώς προσπαθούν να καταστήσουν κάποιες ζωές (α)διανόητες και (μη) βιώσιμες.

Ο παρών συλλογικός τόμος ευελπιστούμε ότι θα αποτελέσει ένα σημαντικό εγχειρίδιο που θα συμβάλει σε συζητήσεις σχετικά με τον μεθοδολογικό ρόλο της κοινωνικής ανθρωπολογίας και τον κριτικό δημόσιο χαρακτήρα που μπορεί να πάρει μέσα από την επιτόπια έρευνα σε ζητήματα έμφυλης βίας και ανισοτήτων, όπως και υπό το πρίσμα της μελέτης κειμένων, εμπειριών και βιωμάτων που έχουν καθορίσει την αναλυτική σκοπιά της φεμινιστικής, κουίρ, μεταποικιακής και διαθεματικής θεωρίας και πρακτικής, ανοίγοντας αυτά τα πεδία, και κατά συνέπεια και εμάς, σε άλλες προοπτικές.