Σαράντα χρόνια πριν, ξεκίνησα να γράφω σημειώσεις σε σεμινάρια ραδιοφωνίας. Τότε σπουδαίοι άνθρωποι του Ραδιοφώνου με παρότρυναν να γράψω σχετικό βιβλίο. Πίστεψα στην ιδέα και ξεκίνησα...Κι ενώ ήταν έτοιμο προς έκδοση, ήρθε η ψηφιακή τεχνολογία που μου αχρήστευσε τα μισά! Απογοητεύτηκα...και σταμάτησα την προσπάθεια!

Τότε ήταν που η Λέτα Σωτηροπούλου, τμηματάρχης της Γενικής Γραμματείας Λαϊκής Επιμόρφωσης, με έστειλε σ’ όλη την Ελλάδα σε σεμινάρια Ραδιοφωνίας. Εκεί άρχισα να διαπιστώνω ότι η παράδοση της τέχνης και τεχνικής του Ραδιοφώνου μέρα με την ημέρα χανόταν χωρίς κάποιος να βρίσκεται να την καταγράψει και να τη μεταλαμπαδεύσει. Αυτό ήταν το νέο μου κίνητρο για να συνεχίσω και μάλιστα να παντρέψω παράδοση με ψηφιακή τεχνολογία και όχι μόνο. Νέες γνώσεις σε θέματα όπως η Μη Λεκτική Επικοινωνία, η Συναισθηματική Νοημοσύνη κ.ά. γίνονται αιτία για να ερμηνεύσω θεωρητικά τρόπους δουλειάς που γίνονται μηχανικά και ασυνείδητα.

Ετοιμάζω το βιβλίο, το δείχνω σε ανθρώπους του χώρου και οι κριτικές εντυπωσιάζουν και μένα τον ίδιο. Η Ρενάτα Δαλιανούδη, καθηγήτρια στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και ραδιοφωνική παραγωγός, μου έγραψε ότι θα το προτείνει ως σύγγραμμα στους φοιτητές της. Ο Γιώργος Μονεμβασίτης, μουσικοκριτικός και παραγωγός ραδιοφώνου, επίσης μου γράφει: «Τι ωραία θα ήταν να υπήρχε αυτό το σύγγραμμα στις μέρες μου!». Κι η Ντίνα Παπατσώνη, υπεύθυνη τμήματος ραδιοφωνικών παιδικών εκπομπών (1975-1990), γράφει: «Ο Σ.Κ. κατάφερε και μας μετέφερε στα άδυτα της τέχνης και τεχνικής της Ραδιοφωνικής παραγωγής».