Είχε μια έκφραση καλόβολη, φιλική, μεσογειακή, που θύμιζε γιατρό και μάλιστα παθολόγο γιατρό του περασμένου αιώνα, από εκείνους που μπαίνοντας το βράδυ μέσα στα σπίτια των αρρώστων ήταν σα ν άναβαν τη λάμπα με την παρουσία τους, γιατί δημιουργούσαν αμέσως μία ατμόσφαιρα ανανεωμένης εμπιστοσύνης στη ζωή, γεμάτη ανακούφιση. Είχε ακόμη κάτι το απορροφημένο, που του έδινε έναν αέρα σαν ιψενικό, του τίμιου στοχαστή όχι όμως του μεταφυσικού που βρίσκεται στα σύννεφα, αλλά του κοινωνικού, που ζει κοντά στους άλλους ανθρώπους, που πονά για αυτούς και ενδιαφέρεται για τη μοίρα τους. Όσο για το γυαλιά που φορούσε, εκείνα, πρόσθεταν στη μορφή του, όπως άλλωστε γινότανε τότε μ όλο τα πρόσωπα που χρησιμοποιούσαν γυαλιά, έναν τόνο επιστημονικό, σχεδόν υπεύθυνο. Αυτή είναι η προσωπική μας εντύπωση από τα πορτραίτα και τις διάφορες άλλες απεικονίσεις του Ζολά που έτυχε να δούμε.