Σύμφωνα με όσα γνώριζε η Αμέρσα δεν μπορούσε να προσάψει κατηγορία στον Euclid. Δεν ήξερε πως αυτός που είχε μπροστά της ήταν ένας «καθ’ έξιν εγκληματίας» εθισμένος στις μικροκλοπές και κολλημένος μαζί της… Που δεν είχε ρίξει ο άτιμος ο αέρας το τετράδιό της στο μπαλκόνι του αλλά ο ίδιος εκ προμελέτης και από πρόθεση το είχε αφαιρέσει από τον ιδιωτικό χώρο του μπαλκονιού της και με όργανο εγκλήματος τον γάντζο για τις τέντες.
Ο Euclid πάλι δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την Αμέρσα. Ήξερε τα πάντα για τη ζωή της... Ήξερε πως φοβόταν τις πεταλούδες και ήξερε που να ψάξει να την βρει όταν εκείνη αποφάσισε να φύγει.
Και με έναν ιδιαίτερο δικό του τρόπο συνέχισε τις «συνομιλίες» μαζί της, μέχρι που η ίδια η ζωή αποφάσισε ότι οι δύο αυτοί άνθρωποι -κι ένας ακόμα- καλό είναι να ξαναβρεθούν. Κανένας τους δεν περίμενε το ραντεβού με τη μοίρα, που ήρθε τελικά στη μέση του πουθενά, στα καμένα…