Χαμένη κραυγή, κι ανάσα βαριά τ’ απομεσήμερο στο καλντερίμι.
Γοργά πορεύτηκα χωρίς σταματημό, όμως στης νιότης μου τις παρυφές κόντεψα να χαθώ.
Στις γειτονιές της φυλής μας συνάντησα την μοναξιά.
Η μυρωδιά της είχε αναστατώσει τις αισθήσεις μου.
Με το βλέμμα της ψυχής μου χάιδεψα τον έρωτα.
Με αξιοπρέπεια το πάθος!
Και άπλωσα τα χέρια μου για μια αγκαλιά.
Θα ‘θελα να ‘μουν της ζωής ζωγράφος με πινέλα, να ζωγραφίζω κάθε λεπτό της ζήσης μας την τρέλα.
Μα πώς να ζωγραφίσεις το πάθος, τον έρωτα, την αγάπη, το μίσος και την αδιαφορία του κόσμου, πώς τον πόνο και την περιφρόνηση;
Όταν κάθε μέρα έχει διαφορετική όψη
Βράδιασε και σήμερα νωρίς.
Κάθε μέρα, είναι μια νέα μέρα, γι’ αυτό ελπίζω.
Όμως ποτέ δεν θα ‘μαστε αύριο ίδιοι.