Μα ήμουν μονάχος ολομόναχος. Εγώ κι η σκέψη μου. Ύστερα, λίγο-λίγο η σκέψη σάρκωσε τη μορφή του άγνωστου παιδιού μου και κάθισε στο πλάι μου. Έτσι θαρρώ αισθάνθηκα ζωντανή την παρουσία του, σάρκα με σάρκα, χνώτο με χνώτο.
Η μητέρα σου, Όλιβερ, καθισμένη τις νύχτες του χειμώνα πλάι στη φωτιά, σου κέντησε τις φασκιές σου. Πιο κεί εγώ σκυμμένος στα χαρτιά και τα βιβλία, κεντούσα το μέλλον σου.
Εκείνη σε καρτερούσε: ένα πρόσωπο μια παρουσία. Εγώ σε καρτερούσα: μια ζωή, ένα μέλλον. Εγώ σε καρτερούσα σαν ένα σχέδιο ζωής. Θέλω στα δυο χεράκια σου να κλείσω όλες του κόσμου τις χαρές, μικρούλη μου Όλιβερ. Τις χαρές που δεν τις γεύτηκε ο πατέρας σου...