Καθισμένη στο κρεβάτι η Σεβερίνα τον παραφύλαγε ολοένα με τα μεγάλα της μάτια. Ως τα τώρα του στάθηκε μια στοργική φίλη και καιγόταν η καρδιά της να τον βλέπει παραδομένο σε τούτο τον ασήκωτο πόνο. Θα τα συγχωρούσε όλα, κι αισχρόλογα και ξύλο, αν αυτή η λυσσασμένη παραφορά τη σάστιζε λιγότερο. Ακόμα δεν μπορούσε να ‘ρθει στα συγκαλά της. Υπομονετική και πειθαρχική, είχε ανεχτεί τόσο νέα τις αηδίες του γέρου. Και πιο ύστερα, δέχτηκε να παντρευτεί, μονάχα για να κουκουλώσει τις μπομπές της.
Τώρα δεν μπορούσε να καταλάβει ένα τέτοιο κρεπάρισμα ζήλιας, για παλιές αμαρτίες, μια και γι’ αυτές είχε πρώτη εκείνη μετανιώσει.