Το κείμενο αυτού του βιβλίου, προέκυψε αβίαστα, από επιλογή θεμάτων -επίκαιρων κατά το πλείστον- που συζητήθηκαν στο ιατρείο, παράλληλα με εκείνα της κατάθλιψης: τα ζητήματα ύπνου, την συμμετοχή στην κοινωνική ζωή, την αποδοχή ή άρνηση της απώλειας, τα στάδια του πένθους, κ.λ.π. Οι διάλογοι είναι φυσικοί, δημιουργικοί και αυτοδημιούργητοι. Η δυνατότητα συζήτησης διαφόρων θεμάτων, εκτός από τα αμιγώς ιατρικά, δείχνει εκτός των άλλων, την ανοικτή νοοτροπία του θεράποντος, αλλά και την μεγάλη ανάγκη της άλλης πλευράς για ανταλλαγή απόψεων και διάλογο, που προφανώς της λείπει μετά τον θάνατο του συζύγου της, με τον οποίο η θεραπευομένη είχε συνειδητοποιημένη σχέση και συντροφικότητα, παρά το πρόβλημα που είχε δημιουργήσει στην επικοινωνία τους το δικό του ισχαιμικό επεισόδιο, με το οποίο συμπορεύθηκαν επί δύο δεκαετίες.

Συμπτωματικά, η δημοσίευση του Stella Maris και η μακρινή εκλεκτική τους «συγγένεια», όπως εξελήφθη, κατά κάποιον τρόπο, ενθάρρυναν τον προσανατολισμό και την προώθηση αυτού του κειμένου ως τις Εκδόσεις Οδός Πανός και τώρα στην κρίση των αναγνωστών.