Όλοι ήταν με σπασμένα νεύρα, αυτή, οι γονείς της, οι γύρω της, που σιγά-σιγά άρχισαν και να μην σηκώνουν τα τηλέφωνα, γιατί απλά είχαν βαρεθεί. Βαρέθηκαν να ακούν τα ίδια και τα ίδια, να ζουν κινηματογραφικές σκηνές και να μαζεύουν τα σπασμένα. Πόσες άλλωστε εντάσεις να αντέξει κανείς;

Έτσι η Φιλομήλα, εκτός από τον χωρισμό της με τον Μάκη και όλη αυτή την επίπονη συναισθηματική και ψυχική ταλαιπωρία που είχε περάσει, ένιωσε τελείως μόνη. Είχε βέβαια τον γιο της και η ευθύνη του να είναι μητέρα, για πρώτη φορά άρχισε να την απασχολεί και να την απορροφά, ευτυχώς γι’ αυτήν, όλο και περισσότερο.

Όσο ο Χάρης μεγάλωνε, η Φιλομήλα που ασχολιόταν αποκλειστικά και μόνο με την ανατροφή του συχνά αναρωτιόταν, «Το κάνω αυτό σωστά; Είναι σωστό αυτό;» Ένα παιδί που απορεί, φοβάται και ρωτά επίμονα να μάθει, να σιγουρευτεί και να επιβεβαιώσει την αγάπη της μάνας. Ο Χάρης την δοκίμαζε πολύ, γινόταν ακατάστατος, γκρινιάρης και πολλές φορές ανάποδος.

Αναπόφευκτα η Φιλομήλα είχε χάσει την ανεμελιά της νιότης της, αφού ο ρόλος της μητέρας ήταν κάτι πιο πάνω από αυτήν και πίστευε ότι έτσι θα συνέχιζε να είναι πάντα, κάτι μεγαλύτερο από την ίδια. Γιατί μέρα με την μέρα ο Χάρης μεγάλωνε και της κρατούσε το χέρι και μαζί περνούσαν τους δρόμους, τις δυσκολίες και τα σκιρτήματα που πρωτοαντίκριζε και πρωτοζούσε.

Τώρα πια ό,τι έκανε είχε να κάνει με την αληθινή ζωή και τους «κανονικούς» ανθρώπους που κάνουν καθημερινά πράγματα και τότε ήταν που θυμήθηκε και πάλι εμάς τους παλιούς της φίλους, την παλιά της παρέα.