Στο χάραμα της μέρας, χωρίς ν’ ακουστεί, ξανοίχτηκε ένα σκαρί
Όσο μάκραινε από το βράχο τόσο πιο πλούσιο το φως ακοντιζόταν
έτσι που δεν καταλάβαμε πώς φεύγει η αυγή
κι έρχεται η δύση
Το πέλαγο κατέβαινε σα φωτεινό ποτάμι
Ο αγέρας γινόταν μουσική από αρμονία κι απ’ όνειρο πλασμένος
Ήταν γλυκό το πρωινό
πάνω από της Γης τον ξύπνο