Πενήντα τέσσερα ποιήματα. Πενήντα τέσσερις κραυγές ενός ανθρώπου που φωνάζει με τον τρόπο του «βοήθεια» και καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, κυρίως, αλλά και με την κοινωνία στην οποία επιλέχθηκε να ζει. Ωμά ρεαλιστής και ονειροπόλος συνάμα, ακροβατεί μεταξύ λογικής και παράνοιας, αφήνοντας το μυαλό του να παίζει σκοτεινά, κατά κύριο λόγο, παιχνίδια, με σκοπό να διατηρήσει τον αυτοέλεγχό του.

Ποιήματα που μιλούν για την επίπονη αναζήτηση του εαυτού μας μέσα από τη μοναξιά και τη μοναχικότητα, αλλά και τις σχέσεις μας ή μη με τους άλλους, για όσα καθημερινά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ζώντας σε μια δυστοπική πλέον κοινωνία.

Πενήντα τέσσερις φορές όπου η συγγραφέας γίνεται παρΑνοϊκός δολοφόνος λέξεων ζώντας και πονώντας μοναχικά και ελεύθερα με λέξεις που δεν όριζε, μα έρχονταν από μόνες τους στον νου της.