«[T]α όρια της μακροοικονομικής επιστήμης είναι αντικειμενικά: τα τεχνικώς άρτια και αισθητικώς ελκυστικά υποδείγματα αδυνατούν να συλλάβουν το πολύπλοκο μακροοικονομικό φαινόμενο... Η μακροοικονομική πολιτική στηρίζεται πράγματι στα συμπεράσματα και τις συστάσεις της (πεπερασμένης) μακροοικονομικής επιστήμης, ωστόσο, η Γνώση, η επίγνωση των θεσμικών και εθιμικών περιορισμών, η διαίσθηση και, κάποιες φορές, η κοινή λογική συνιστούν εισροές εκ των ων ουκ άνευ. Ίσως, ο (πλατωνικός) φιλόσοφος βασιλιάς δεν είναι οικονομολόγος.» [από το βιβλίο, σελ. 59-60]

«Το καθεστώς ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών αφίσταται των απαιτήσεων της σύγχρονης νομισματικής πολιτικής...η αναγνώριση της αμφίδρομης σχέσης μεταξύ νομισματικών αποφάσεων και περιουσιακής και εισοδηματικής ανισότητας προσβάλλει την σκοπιμότητα και αναιρεί την ηθικότητα της πολιτικής ανεξαρτησίας ... [Ο] κατά περίστασιν συμβιβασμός ανάμεσα στους συμβατικούς στόχους της νομισματικής πολιτικής (πρέπει να) απηχεί την συνάρτηση ευημερίας της κοινωνίας – να αντανακλά τις πολιτικές ιδέες και τις ηθικές επιλογές των εκλεγμένων αντιπροσώπων της τελευταίας. Η ωφελιμιστική, η ρωλσιανή ή κάποια άλλη στρατηγική νομισματικής πολιτικής (πρέπει να) είναι ευθεία απόρροια της εντολής που ανατίθεται στον κεντρικό τραπεζίτη.» [από το βιβλίο, σελ. 275]

«Η ιστορία της μακροοικονομικής πολιτικής περιγράφει την αλληλεπίδραση τριών κόσμων: των ιδεών, των συμβάντων, της πολιτικής. Η επίδραση των μακροοικονομικών ιδεών είναι κάποιες φορές καθοριστική και άλλοτε αδύναμη. Οι σοβαρές οικονομικές διαταραχές και, κυρίως, οι απροσδόκητες και βαθιές κρίσεις υποκινούν μεγάλες μακροοικονομικές μεταρρυθμίσεις, η διανοητική θεμελίωση των οποίων, όμως, δεν συμβαδίζει κατ’ ανάγκην με τις κρατούσες μακροοικονομικές ιδέες - η θεωρία μεταρρυθμίζεται και αυτή. Οι πράξεις των ιθυνόντων, άλλωστε, απηχούν τις ηθικές πεποιθήσεις τους πρωτίστως, και κατά κανόνα συνίστανται στην πρόκριση του σωστού λάθους.» [από το βιβλίο, σελ. 359]