Το βιβλίο αυτό έρχεται να γεμίσει ένα κενό στην κατανόηση της στασιμότητας και της ευημερίας στη χώρα τα τελευταία 45 χρόνια περίπου και αναζητά τις λύσεις για την αντιστροφή της στασιμότητας. Αυτή η στασιμότητα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην κατάπνιξη της οικονομικής ανάπτυξης από τον Δημόσιο Τομέα (ΔΤ) ο οποίος περιλαμβάνει κάθε είδους κυβερνήσεις και δημοσίους υπαλλήλους (ΔΥ) με σκοπό την υφαρπαγή και τη διατήρηση της Εξουσίας με εκλογές. Εν τούτοις ο ΔΤ είναι απαραίτητος όταν είναι παραγωγικός για να εξυπηρετεί τους πολίτες και τη βιομηχανία και όχι να βάζει τρικλοποδιές σε όλη την κοινωνία.

Η ευημερία και το βιοτικό επίπεδο όλων των πολιτών εξαρτάται άμεσα από τη συνεχή αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης στη χώρα (την οικονομία της παραγωγής της). Αλλά αυτή η ανάπτυξη εξαρτάται από ορισμένους θεσμικούς παράγοντες: την οργάνωση της κοινωνίας, πρωταρχικά το Σύνταγμα, την παιδεία και εκπαίδευση γύρω από την Οικονομική επιστήμη, τη σωστή χρήση της γλώσσας (π.χ. ονομάζουνε τους λογιστές οικονομολόγους, ή τα «χρήματα» «οικονομικά», κλπ), την Εξουσία από όπου και εάν προέρχεται (αν και οι κάθε είδους κυβερνήσεις και γενικά ο Δημόσιος Τομέας (ΔΤ) ιδιαίτερα είναι οι πρωτεργάτες της Εξουσίας), από τη δύναμη των κομματικών ιδεοληψιών (ως αντίθεση με ιδεολογίες), τον βαθμό της δύναμης της κομματικοκρατικής ψευτο-δημοκρατίας (σε αντίθεση με την ελεγχόμενη δημοκρατία που θέλουμε, που θα βασίζεται σε έλεγχο όλων στην Εξουσία), κλπ. Βέβαια το Σύνταγμα πρέπει να αλλάξει με ριζικότατο τρόπο, ώστε π.χ. ο ακομματικός Πρόεδρος της Ελλάδος και οι ακομματικές Μόνιμες Επιτροπές θα ελέγχουν τους βουλευτές, η πρόσληψη ΔΥ θα απαγορεύεται από τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, κ.ο.κ.

Συνεπώς, εξηγούμε ότι στην Ελλάδα όλοι μιλάνε για το χρήμα και σχεδόν κανένας για την οικονομία (όλοι θέλουνε το γάλα το οποίο ονομάζουνε οικονομία και σχεδόν κανένας τις αγελάδες που παράγουν το γάλα). Όλοι στην Εξουσία λένε «λεφτά έχουμε», «ας αναλάβουν τις ευθύνες τους», και άλλα ευτράπελα, και οι περισσότεροι πολίτες πέφτουν στην παγίδα των ιδεοληψιών «δεξιάς», «αριστεράς», «καπιταλισμός», «σοσιαλισμός», κλπ. και πιστεύουν πως οι ιδεοληψίες θα φέρουν και άλλο γάλα από «κάπου» χωρίς τις αγελάδες… Και όμως είτε «αριστερά» είτε «δεξιά» είτε άλλες αποχρώσεις οι επενδύσεις πρέπει να είναι 25% τoυ ΑΕΠ, κ.ο.κ. καθώς οι παραγωγικές επενδύσεις είναι πρωταρχικά υπευθυνότητα των Εξουσιών (ΔΤ).

Τουναντίον, η οικονομική ανάπτυξη βασίζεται σε λιγοστούς κανόνες/νόμους: αποκλειστικά στην αύξηση της εθνικής παραγωγικότητας της παραγωγής, στις διαφορές παραγωγικότητας μεταξύ Κλάδων οικονομίας (έτσι η Βιομηχανία είναι η κινητήριος δύναμη, και όχι οι Υπηρεσίες όπως ο Τουρισμός και ο υπάρχων ΔΤ), στις επενδύσεις, στη συνεργασία εξοπλισμών παραγωγής και εργασίας ακόμα και για τον προσδιορισμό μισθών και κερδών, στην υποστήριξη των εξαγωγών, την εφαρμογή οικονομικών νομοτελειών σε πάμπολλες καταστάσεις της οικονομίας, κ.ο.κ. Βεβαίως, είναι πασιφανές πως η οικονομία «δεν πάει καλά» καθόλου και ας λένε το αντίθετο οι Εξουσίες.