«Ήταν στις εκβολές του ποταμού, η πλάτη της ακουμπούσε πάνω στο χωμάτινο δρομάκι με τ’ αγριόχορτα κι εκείνο το μαύρο μετάξι κινούνταν σαγηνευτικά μέσα στο κυματάκι που ο αγέρας έφερνε πάλι και πάλι. Έκανε να βγάλει τα μαλλιά της απ’ το δροσερό νερό, μα μόλις όρθωσε το σώμα είδε δίπλα της τον ίδιο της τον εαυτό νεκρό, ψυχρό, με ένα κοκκινωπό σημάδι κολλημένο γύρω απ’ το λαιμό της».

Τα όνειρά της έχουν γίνει θηλιές, που την σφίγγουν το ένα πίσω από το άλλο, ξανά και ξανά. Δεν έχει φίλους για να ζητήσει βοήθεια, μόνο τον Αρη, που παλεύει να την βγάλει από τις κρίσεις πανικού, έστω κι αν νιώθει απλός κομπάρσος στην ζωή της.

Η Χριστίνα έχει μάθει να μην εμπιστεύεται κανέναν, όταν όμως η μία της αδερφή δολοφονείται και η άλλη πέφτει θύμα απαγωγής, τότε καταλαβαίνει πως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ανοχής από μέρους της, αφού μπορεί να είναι η επόμενη στην λίστα του δολοφόνου.

Χριστίνα, Αρης, Αφροδίτη, Ιάσονας, Αντύπας, Τεό, Ρήγας και φυσικά η Έριδα, έρχονται να ρίξουν την δική τους σταγόνα μέσα στο ποτήρι μ’ εκείνο το μαύρο πικρό κρασί, δείχνοντας πως μπορεί και να το ξεχειλίσουν. Ή ίσως και όχι!