Στη μεγάλη πορεία, προσπερνώντας αμμόλοφους και φοινικιές, καμένα χωριά και κουφάρια, έλεγαν: «Μύρισε τη θάλασσα στον αέρα! Φτάνουμε! Τη μυρίζεις την αρμύρα;» Κι εγώ έλεγα: «Ναι τη μυρίζω. Δεν φοβάμαι». Κι αε δεν τη μύριζα. Κι ας φοβόμουνα. Λαχτάρησα τον νέο τόπο. Όμιοε πέφτοντας από τον τοίχο, βρέθηκα, κορίτσι χωρίς όνομα, μετέωρη εδώ, σε μια νεκρή ζώνη στη γη του κανενός.

Τρεις κατατρεγμένοι σε έναν μη τόπο -στη νεκρή ζώνη της Λευκωσίας- αντιμάχονται τον εγκλεισμό τους, όπου συνυπάρχουν η παραίτηση και η ελπίδα, η πραγματικότητα και το όνειρο, οι ώρες που καθένας τους περνά με τον δικό του τρόπο κάτω απ το ίδιο αυτό στενό κομμάτι ουρανού.