Τον Ιανουάριο του 1957, ο κιθαρίστας δολοφονεί τον τραγουδιστή του σχήματος, με τον οποίο παίζει. Το στενό περιβάλλον του θύματος και οι αρχές θεωρούν τη δολοφονία πολιτική εξαιτίας των σχέσεων του θύματος με την ασφάλεια, τη στιγμή που τα τραγούδια του θεωρούνταν ανατρεπτικά και έβρισκαν αποδοχή από την εν βρασμώ νεολαία.

Με επίκεντρο αυτόν τον φόνο ξεδιπλώνεται ο μικρόκοσμος μίας «επαρχιώτικης» ακόμα Ελλάδας με τον πρόθυμο χαφιέ, τον συγχυσμένο επαναστάτη, τον διψασμένο για αξιώματα ασφαλίτη, τον εργοστασιάρχη που ανοικοδομεί την Αθήνα και έναν δολοφόνο που, πριν διαπράξει το έγκλημα, είναι ήδη νεκρός.