Ο Βορβής συνεχίζει να ζει στην πόλη και κάτω από τα νυχτερινά φώτα των οδών γράφει στίχους ακριβής ζωής - αγάπης που μας στοιχειώνουν. Θα ζήσουμε, έστω, μέσα σ αυτά τα χαλάσματα, που μοιάζουν με έργα του Ντε Κίρικο. Χωρίς αρχαιότητες να τα συντροφεύουν. Το νανούρισμά τους αργεί.