«O ηλικιωμένος ασθενής υπουργός, λίγο πριν πεθάνει ομολογεί ότι ο δράστης του εγκλήματος ήταν ο ίδιος.
Ο Νίκος Πολίτης, ο οποίος είχε καταδικαστεί στη θέση του υπουργού, μετά από είκοσι χρόνια, άδικου εγκλεισμού αποφυλακίζεται και γίνεται το πρόσωπο της επικαιρότητας.
Όλοι οι δημοσιογράφοι ζητούν να του αποσπάσουν μια συνέντευξη. Η κυβέρνηση επιλέγει να ζητήσει ύστερη συγνώμη για την καταδίκη ενός αθώου και μάλιστα εξ αιτίας ενός ένοχου υπουργού, που μετανόησε στο τέλος της ζωής του και που θέλησε να μην πάρει το μυστικό στο τάφο του.

Σε ειδική τελετή, στη Βουλή των Ελλήνων, η Κυβέρνηση του προσφέρει ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, φοροαπαλλαγή, μια θέση στο δημόσιο και μια αναμνηστική πλακέτα.
Ο Νίκος Πολίτης αρνείται: “Δεν δέχομαι, ούτε χρηματική αποζημίωση, ούτε έμμισθη θέση, ούτε τιμητικές πλακέτες. Δεν πρέπει να με τιμάτε επειδή δεν έπραξα ένα έγκλημα. Ο τιμητικός έπαινος έχει μια έννοια για πράξεις που έγιναν, όχι για πράξεις που δεν έγιναν.
Το να δίνετε τιμητικό έπαινο σε κάποιον γιατί δεν διέπραξε ένα έγκλημα που τον υποπτευθήκατε ότι το έκανε, είναι σα να προσβάλετε την ιδέα του επαίνου. Αν θέλετε να κρατηθούν οι κατά συνθήκη αξίες, δεν πρέπει να τις διαστρέφετε.
Ζητώ από την κοινωνία που με κράτησε είκοσι χρόνια στη φυλακή, την εξουσιοδότηση να διαπράξω αδικήματα αξίας είκοσι ετών φυλάκισης!”
Θα γίνει αποδεκτό το αίτημα του;
Για κάθε παράπτωμα που γίνεται, ψάχνουν να δουν αν πίσω από αυτό κρύβεται ο Νίκος Πολίτης. Το ερώτημα πλανιέται: “Πολίτης ένοχος;”
Πως θα αντιμετωπιστεί από την κυβέρνηση και πως από την κοινωνία;

Το φαινόμενο Νίκος Πολίτης γίνεται ο πιο δημοφιλής πολίτης της χώρας. Οι παράδοξες απαιτήσεις του, αλλά και οι σωστές απόψεις του, βρίσκουν απήχηση η οποία δεν μπορεί να αποσιωπηθεί. Ο καθαρός λόγος του αποκτά λαϊκό έρεισμα και δέχεται από όλες τις παρατάξεις προτάσεις να ηγηθεί. Ένας νέος αρχηγός γεννιέται;»