Πριν από είκοσι πέντε χρόνια ήταν η εποχή του «ελεύθερου μπάφου», των πρώτων συλλήψεων για κατοχή «μικρής ποσότητας» χασίς, ακόμα και για προσωπική χρήση. Προπάντων ήταν η εποχή στην οποία διαπρεπείς ηθικολόγοι και άτεγκτοι επιστήμονες κουνούσαν το δάκτυλο στους νέους και φώναζαν: «Προσοχή, η “φούντα” είναι ο συντομότερος δρόμος για να οδηγηθείτε στην ηρωίνη!» Η Φράνκα κι εγώ, με ολόκληρο τον θίασο της «Κομούνας», ανεβάζαμε ακόμα τις παραστάσεις μας στην Παλατσίνα Λίμπερτι και συνεχώς συζητούσαμε με αγνωστικιστές θεατές, φίλους και συντρόφους, που ήταν παθιασμένοι με το πρόβλημα, για αυτήν την πραγματική εκατόμβη νέων παιδιών που πέθαιναν από υπερβολική δόση. Οι πιο θυελλώδεις συζητήσεις ξεσπούσαν με τους πολύ νέους και μεταξύ των τελευταίων ήταν και ο γιος μας, ο Γιάκοπο. Στη συζήτηση διασταυρώνονταν συνθήματα και οι πιο τετριμμένες κοινοτοπίες. Ορισμένες ατάκες, όμως, ήταν πολύ εύστοχες και έξυπνες: «Ο μπάφος απελευθερώνει το κενό ιδεών που σε σκοτώνει!», «Το να καπνίζεις μαριχουάνα σε κάνει να πετάς ευτυχισμένος και ακέραιος, δυστυχώς γίνεσαι κομμάτια στην προσγείωση!», «Ξεκινάς με μια μυτιά και καταλήγεις να γίνεις λίπασμα». «Δοκιμάστε για να πιστέψετε. Πιστέψτε για να πολεμήσετε. Πολεμήστε για να δοκιμάσετε».

Μέσα σε όλο αυτό το κουβάρι από ανιαρά κηρύγματα, φτιαγμένους, μαστουρωμένους, σούπερ-άνετους, εξαίσιους ηθικολόγους και καμιά εκατοσταριά νεκρούς από εδώ και από εκεί, μας γεννήθηκε η ιδέα, ή μάλλον η ανάγκη να γράψουμε αυτό το έργο: Η μαριχουάνα της μαμάς είναι πιο γλυκιά.