Μια παλιόγρια Τύχη ξεδοντιάρα βρήκα, μαυρομούτσουνη, στρίγγλα. Μια Τύχη που κρατούσε βουκέντρα και με σούβλιζε να περπατώ πάνω στα κοφτερά βράχια των κακών επιλογών μου.
Μάτωσα! Ποιος θα με κρατήσει πάλι από το χέρι;
Αναζήτησα την πρώτη μου Τύχη, εκείνη τη γόησσα που απερίσκεπτα παράτησα στην πόλη μου, πάνω στα παλαβά της νιότης μου και με τα πολλά… τη βρήκα!
Κι όταν ανταμώσαμε για καφέ κάτω από τον Φάρο της Αλεξανδρούπολης και έπιασα να της ζητώ τη μία συγγνώμη μετά την άλλη, με έκοψε με ένα μελάτο χαμόγελο και δεν με άφησε να συνεχίσω τα παρακάλια μου.
«Χρυσέ μου, Νίκο!» μου είπε. «Δεν ξέρεις πως μια Τύχη που παρατάς, δεν βγαίνει ποτέ στην ανεργία;»