Η παρούσα εργασία συνιστά την πρώτη μονογραφική ανάλυση και ερμηνεία της νέας ρύθμισης για το δικαίωμα δημόσιου δανεισμού έργων και άλλων αντικειμένων προστασίας εντός του ελληνικού δικαίου πνευματικής ιδιοκτησίας (ν. 2121/1993), όπως αυτό διαμορφώθηκε διά της θέσεως σε ισχύ των ν. 4996/2022 και 5043/2023.

Περιλαμβάνει, ως εισαγωγή, μια συνοπτική παρουσίαση των απαρχών του δικαιώματος δημόσιου δανεισμού και μια ιστορική αναδρομή της ενσωμάτωσης του οικείου ενωσιακού κεκτημένου (Οδηγία1992/100/ΕΟΚ, αντικατασταθείσα από την Οδηγία 2006/115/ΕΚ) στην εγχώρια έννομη τάξη. Εν συνεχεία εστιάζει στην ανάλυση και οριοθέτηση της έννοιας του δημόσιου δανεισμού, ως διακριτού τρόπου εκμετάλλευσης έργων και λοιπών αντικειμένων προστασίας, υπό το φως του νέου νομοθετικού ορισμού. Η περαιτέρω ανάπτυξη αφιερώνεται στην ανάλυση και ερμηνεία του συνόλου των νέων ρυθμίσεων, υπό το φως της συναφούς νομολογίας του ΔΕΕ [αποφάσεις VEWA (C-271/10) για την εύλογη αμοιβή και VOB (C-174/15) για τον ψηφιακό δανεισμό]. Η ανάλυση ακολουθεί τη διττή διάκριση της νέας ρύθμισης ανάμεσα στον κανόνα της θέσπισης καθεστώτος δικαιώματος εύλογης αμοιβής για δημόσιο δανεισμό (άρθ. 5Α και 52 περ. ια΄ ν. 2121/1993), και στην κατ’ εξαίρεση αναγνώριση αποκλειστικού δικαιώματος δημόσιου δανεισμού, μόνο για συγκεκριμένες κατηγορίες πνευματικών και συγγενικών δικαιούχων και αντικειμένων δανεισμού (άρθ. 3 § 1 περ. ε΄ εδ. ε΄, 47 § 2 περ. γ΄ και 48 § 1 περ. στ΄ ν. 2121/1993).

Η εργασία ολοκληρώνεται με μια συμπερασματική κατακλείδα, η οποία περιλαμβάνει ανακεφαλαίωση της διενεργηθείσας ανάλυσης και διατύπωση κριτικών σκέψεων προς αξιολόγηση των προοπτικών της νέας ρύθμισης για το δικαίωμα δημόσιου δανεισμού.