Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ

Η στέγαση των προσφύγων του 22 στις πόλεις αποτέλεσε ένα πολυσύνθετο εγχείρημα. Το ελληνικό κράτος και οι φορείς που ανέλαβαν την πραγμάτωσή του δημιούργησαν το πλαίσιο εντός του οποίου οι ίδιοι οι πρόσφυγες θα αποκτούσαν τη δυνατότητα επανεκκίνησης της ζωής τους. Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν κατά την πρώτη δεκαετία από την άφιξή τους βρίσκονται στο επίκεντρο της παρούσας έρευνας, με τις στοχεύσεις της εξουσίας και τα κοινωνικοπολιτικά επίδικα της περιόδου να τίθενται στο μικροσκόπιο.

Ο συνοικισμός Βύρωνος αποτέλεσε τον πρώτο αστικό προσφυγικό συνοικισμό της χώρας. Η παρακολούθηση των διαδικασιών ίδρυσής του αποτυπώνει την πορεία χιλιάδων ανθρώπων προς την επίτευξη της πολυπόθητης μόνιμης εγκατάστασης. Παράλληλα, φωτίζει τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις του προσφυγικού κόσμου σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.

Οι πολιτικές γύρω από την κατοικία συχνά οδήγησαν σε αποκλεισμούς. Έτσι, οι πρόσφυγες των πόλεων μέσω της αυτοοργάνωσης προσπάθησαν να προωθήσουν αιτήματα, ενώ υιοθέτησαν επιθετικές μορφές αντίδρασης, φτάνοντας στην κατάληψη οικημάτων σε συνοικισμούς της Αθήνας στα 1925.

Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στον συνοικισμό Βύρωνος αναδεικνύουν τη δυναμική που χαρακτήρισε ένα διακριτό προσφυγικό κομμάτι της περιόδου το οποίο πέτυχε την επανεμφάνισή του στο προσκήνιο της ιστορίας, διεκδικώντας εμφατικά τον επαναπροσδιορισμό των όρων στέγασής του.