Όταν έχασα τον πατέρα μου, συνειδητοποίησα πως δεν με ήξερε.
Όσο καλές σχέσεις και αν είχαμε, δεν του είχα μιλήσει ποτέ για τα πράγματα που με ενέπνεαν, για τους φόβους μου και τα όνειρά μου.
Αποφάσισα τότε να ξεκινήσω μια μονόπλευρη αλληλογραφία, με την οποία του επέτρεψα να με γνωρίσει. Να μάθει τις σκέψεις μου και τις επιθυμίες μου.
Η διαχείριση του πένθους είναι δύσκολη μα και απαραίτητη.
Γράφοντας, σκέφτηκα πως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκεί έξω που άφησαν πράγματα ανείπωτα με αγαπημένους τους ανθρώπους που έχουν χάσει. Η γραφή ίσως βοηθήσει μερικούς να λυτρωθούν.
Θέλω με τα λόγια μου να εμπνεύσω και άλλους να γράψουν όλα όσα ήθελαν μα δεν πρόλαβαν να πουν.
Θέλω αυτό το βιβλίο να είναι το ημερολόγιο που θα μοιραστώ με όποιον επιθυμεί να γεμίσει τις υπόλοιπες λευκές σελίδες με τα δικά του γράμματα.

Να είναι ένα βιβλίο που θα συμπληρωθεί ξανά και ξανά, φτιάχνοντας μια κοινότητα ανθρώπων που θα νιώσουν πως μπορούν μέσα από την έκφραση να κλείσουν πληγές, να πουν τα «συγγνώμη» και τα «σ’ αγαπώ» που δεν είχαν τον χρόνο να πουν.