«... Μέσα από την πιο ωμή πραγματικότητα, έναν υπόκοσμο που μορφάζει, δακρύζει, οραματίζεται, καυγαδίζει κι αναβράζει σαν υποχθόνια μυρμηγκιά, η φαντασία προβάλλεται καθώς ένα κοινωνικά νόθο, κι όμως αδιαμφισβήτητα γνήσιο κατά τους φυσικούς νόμους, παιδί του. Το συνειδητά γκροτέσκο πλέκεται εδώ αυτόματα με το φανταστικό. Ο ουρανοκατέβατος ταχυδακτυλουργός που θ’ αναταράξει τον κοσμάκη της μικρής αυλής, όσο κι αν ξιπάζει τ’ αδικημένα τούτα πλάσματα, δεν είναι παρά η προβολή των κάποιων μύχιων πόθων του. Γύρω του θα στήσουν, ασύνειδα μα και πρόθυμα, το χορό τους όλες αυτές οι υπάρξεις, που, ξεπεσμένες βαθμιαία ως το τελευταίο σκαλί της απελπισίας, κατάντησαν να φιγουράρουνε στη ζωή σαν απλοϊκές, εφιαλτικές καρικατούρες. Είναι παρίες της ζωής που μορφάζουν κι όμως ονειρεύονται. Στο πιο δύσμορφο πρόσωπο συναντάς συνήθως τα μάτια που περισσότερο ρεμβάζουν. Ο μύθος μπορεί να είναι σύγχρονος, μπορεί όμως κι αλλοτινός...»
Αγγελος Τερζάκης