ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Το πεδίο της παρούσας μελέτης καθορίστηκε από την ελληνική ποδοσφαιρική λογοτεχνία του εικοστού αιώνα και το πώς μέσα από αυτήν, με ταυτόχρονη εξέταση των όρων φιλολογικού και ειδολογικού προσδιορισμού της, αναδύονται όψεις της φιλοσοφίας του ποδοσφαίρου, απόψεις, δηλαδή, για τον ρόλο του ποδοσφαίρου ως προσωπικού και κοινωνικού βιώματος και ως παράγοντα που διακρίνεται στις υπαρξιακές ταλαντώσεις των συγγραφέων και συνακόλουθα των αναγνωστών.

Το ότι το ερευνητικό μας πεδίο προσδιορίστηκε χρονικά από τον εικοστό αιώνα οφείλεται σε δύο λόγους: (α) η έναρξη της ελληνικής ποδοσφαιρικής λογοτεχνίας, με κείμενα από τα οποία αναδύονται και στοιχεία φιλοσοφίας του ποδοσφαίρου, εντοπίζεται το 1930, στο μεταίχμιο δηλαδή δύο δεκαετιών που υπήρξαν συνθέτες και πολυ-παραγοντικές ως προς την εξέλιξη της νεοελληνικής λογοτεχνικής έκφρασης• (β) έως το πέρας του συγκεκριμένου αιώνα είχαν διαμορφωθεί οι κεντρικές τάσεις της ελληνικής ποδοσφαιρικής λογοτεχνίας με υπόβαθρο φιλοσοφικό, οι οποίες συνεχίζονται εμπλουτιζόμενες με κείμενα μέχρι και τις μέρες μας: κείμενα με πυρήνα το ποδοσφαιρικό βίωμα, εκ των οποίων άλλα προσλαμβάνουν το άθλημα ως θετικό σηματωρό της ανθρώπινης ύπαρξης και άλλα ως αρνητικό παράγοντα της ατομικής και κοινωνικής ζωής κείμενα στα οποία πρωτεύουν μεταφορές και παρομοιώσεις ως εκφραστικοί τρόποι, ώστε να δηλωθεί είτε θετικά είτε αρνητικά η υπαρξιακή περιπέτεια και με όρους ποδοσφαιρικούς• τέλος, κείμενα στα οποία το ποδόσφαιρο ως εικονοποιία και αναφορά επιτελεί ρόλο περιφερειακό, συμβάλλοντα, ωστόσο, στην ενδυνάμωση του νοηματικού ιστού.