Το νέο πόνημα της Ντόνας-Λίλιαν Καπόν, πέραν του ιστορικού, έχει έντονα αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, γίνεται δε το όχημα για μία νοσταλγική επιστροφή στο παρελθόν μίας διαφορετικής Αθήνας.

Από την πρώτη σελίδα του βιβλίου, η διεισδυτική της ματιά μάς οδηγεί σε μία νοερή επιστροφή στα παιδικά της χρόνια, τις μνήμες των οποίων κρατάει ζωντανές μέσα της, συγχρόνως όμως παρασύρει τον αναγνώστη σε μία ουσιαστική ξενάγηση σ’ αυτή την πανέμορφη γειτονιά της τότε Αθήνας, εκείνης του Πεδίου του Αρεως, με ό,τι αυτό θα μπορούσε να περικλείει. Η προσωπική της εκμυστήρευση επεκτείνεται σε σκέψεις και προβληματισμούς που εξακολουθούν να είναι επίκαιροι και να μας απασχολούν διαχρονικά, τους εκθέτει δε με αφοπλιστική ειλικρίνεια και σε ιδιαίτερα απολαυστική γλώσσα, από την οποία απουσιάζει η παραμικρή υποψία δογματισμού. Η συγγραφέας καταφέρνει να ανασύρει από τη λήθη μία εποχή που δεν μοιάζει σε τίποτα με τη σημερινή, αλλά έχει τη δύναμη να συγκινεί όσους την έζησαν και να προβληματίζει τους νεότερους που ασφυκτιούν κάτω από τους φρενήρεις ρυθμούς της σύγχρονης μεγαλούπολης.

Αυτή είναι η Αθήνα που αγάπησε...