Η Χάρις βρίσκεται στο χειρουργείο και υπό την επήρεια της νάρκωσης μεταφέρεται νοερά σε ένα αποτεφρωτήριο. Τα πρόσωπα που συναντά, δύο παιδικοί της έρωτες, τη γυρίζουν πίσω στον χρόνο, τότε που ζούσε με την οικογένειά της στον Βόλο. Στη θέα των βάζων-τεφροδόχων φέρνει στη μνήμη της τα διακοσμητικά βάζα, τύπου κλουαζονέ, που υπήρχαν στο πατρικό της σπίτι.

Η μουσική ντίσκο, το καφέ Σαντάν, το κατηχητικό, τα πάρτι, τα γαλλικά, το πιάνο, η αλληλογραφία, τα Γαλλάκια, οι φιλίες, οι απαγορεύσεις, η παρενόχληση στο σινεμά, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα είναι συστατικά των βιωμάτων της στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου τη δεκαετία του ’80.

Η Χάρις περνάει με επιτυχία στο Πανεπιστήμιο και την ημέρα που ξεκινά με την οικογένειά της για την Αθήνα, με φορτωμένες τις αποσκευές της στο Ρενό 14 του μπαμπά, ένα σοβαρό συμβάν στη διαδρομή διακόπτει απρόσμενα το ταξίδι. Μετά την ολοκλήρωση της χειρουργικής επέμβασης θα επισκεφθεί το αποτεφρωτήριο, όπου διαπιστώνει με έκπληξη ότι τα πρόσωπα που συνάντησε την πρώτη φορά δεν υπήρξαν ποτέ εκεί.