«Υπάρχουν πολλές Οδηγίες για το Κείμενο για Όλους.
Εγώ τις μαθαίνω και νομίζω πως τα πάω καλά.
Το πρόσωπο στήριξής μου από την Ομάδα Αυτοδιαχείρισης
μου είπε πως αν συνεχίσω έτσι θα μπορέσω να γράψω ένα
βιβλίο που να μιλάει για μένα και να το εκδώσω.

Να το εκδώσω σημαίνει να ’ναι στα βιβλιοπωλεία
και να το πουλάω για να το διαβάσουν κι άλλοι.
Τότε εγώ θα ήμουν συγγραφέας κι εσείς αναγνώστες μου.
Είναι τρομερό. Είναι το πιο τρομερό πράγμα που μου ’χει συμβεί σ’ αυτήν την πόρνη τη ζωή».

Τέσσερις γυναίκες μεταξύ 32 και 43 ετών, συγγενείς, «νοητικά καθυστερημένες» σύμφωνα με τις υγειονομικές υπηρεσίες της Βαρκελώνης, μοιράζονται ένα διαμέρισμα «ημιαυτόνομης διαβίωσης» που τους παραχωρεί η Καταλανική Κυβέρνηση. Έχοντας περάσει μεγάλο μέρος της ζωής τους σε εποπτευόμενες δομές για άτομα με ειδικές ανάγκες, αναπτύσσουν, καθεμιά με τον δικό της, ξεχωριστό τρόπο, την ικανότητα να αντιστέκονται στον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο και στις συνθήκες υποταγής που τους επιβάλλονται από τη νεοφιλελεύθερη, καπιταλιστική και φαλλοκρατική πολιτεία η οποία επιδιώκει, πέραν του εγκλεισμού τους, την διά της βίας στείρωση μιας εκ των τεσσάρων πρωταγωνιστριών. Η Aντζελς -η γυναίκα με τον χαμηλότερο δείκτη αναπηρίας- αρχίζει να γράφει τα απομνημονεύματά της ακολουθώντας τη μέθοδο ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, σύμφωνα με την οποία: «Όταν γράφεις πρέπει να εξηγείς όλες τις λέξεις που νομίζεις ότι ο κόσμος δε θα καταλάβει επειδή είναι δύσκολες ή όχι και τόσο γνωστές».

Μια κραυγή διαμαρτυρίας και ένας ύμνος στην απελευθερωμένη γυναικεία και ανδρική σεξουαλικότητα.

Για το μυθιστόρημά της Κείμενο για όλους, η Κριστίνα Μοράλες τιμήθηκε με το Βραβείο Herralde και με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας.»